KONUŞAMADIKLARIM

Bazı zamanlar olur, boğazında birikir konuşamadıkların, özlediklerin, anıların işte o zaman yazmak istersin. Ama bu sefer başka bir ses susturur seni “o anılar sana aitti, nasıl paylaşacaksın”. Sonra yazmaktanda vazgeçersin. 
Hatırana ait müzik açıp, gözlerini kapatırsın ve o hatıranın yaşandığı ana yolculuğa çıkarsın. Hissedersin tatlı rüzgarın serinliğini, çekersin kokusunu ciğerlerinde hissedene kadar. Yavaş yavaş detaylar gelir aklına bir 22 Eylül akşamıydı, sonbahar yazdan görevi teslim almaya hazırlanıyordu. İleride defne ağacı vardı. İnce yaprakları esintiye karşı gelemez, sallanırdı usulca. Günlerden hangisiydi hatırlamaya çalışırsın. Çarşamba? Yok canım perşembe evet evet perşembe olmalıydı çünkü ertesi günü falanca şeyler olmuştu. Şu elbisem vardı üzerimde Onunki de şöyleydi. Köfte ekmek yemiştik akşam saat yedi gibi. Çay içememiştik. Aklıma gelmeyen, unuttuğum herhangi bişeyler daha varmıydı? Hatırlamak için zorlarım kendimi. Söylenen söz gelir aklıma, söz dediysem insanın hayatında duyabileceği en anlamlı, en değerli, kendini kıymetli hissedebileceğin enlerdendi. O söz var ya işte o söz ilk olmuştur. Sonra dersin “vay be yıllar önce yaşanmış bitmişti nasıl da hatırlanıyor her detay”.
Yaşanmıştır ve Bitmiştir.
Yaşanmışlık ve bitmişlik koskocaman anlam, hatıralar, özlemler ve tecrübeler barındırır kendi içinde. 
Ondan sonra defalarca başkasından duymuşsundur ama ilk söylenenin, hissini hiç biri yaşatamamıştır.
Peki hatıralar mıydı özlenen, hatırayı yaşadıkların mıydı?  Bu sorunun cevabını bulamayacağım . 

Düşünüldükçe unutulmuyor hiç bir parçası hatıraların.