Bu yazımı, iki hafta önce Ramazan Bayramını sokağa çıkma yasağı ile geçirmiş olmamız nedenli kızgın olduğumdan yazıyorum. Çocuğun elinden oyuncağı alır gibi, bayramımızı elimizden aldılar.
Geçen yıl da bayramda sokağa çıkma yasağı olduğundan yine evde geçirmiştik. Geleneksel bayramlaşmalarımız kültürümüz haline gelmişti. Her geçen gün kültürümüz yozlaştırılıyor.
Kültür nedir diye Türk Dil Kurumu sözlüğünde arattığımızda altı farklı anlam çıkıyor. İlk anlamı ise; Tarihsel, toplumsal gelişme süreci içinde yaratılan bütün maddi ve manevi değerler ile bunları yaratmada, sonraki nesillere iletmede kullanılan, insanın doğal ve toplumsal çevresine egemenliğinin ölçüsünü gösteren araçların bütünüdür. Bu tanımdan da açıkça görülüyor ki; kendi kültürü olmayan toplumlar egemenliği yitirmekle beraber çocuklarını tutsaklığa mahkum bırakması demektir.
Biz Türklerin 2000 yıldan fazla geçmişi olup atalarımız kültürümüzü yaşatmıştır. Kültürümüzü yaşattıkları için Türk milletini bunca zamandır var olmuştur.
Birçok gelenekselleşmiş kültürlerimizden biri olan dini bayram kutlamaları idi. Bizim bayramlarımızda küsler barışır, çocuklar sevindirilir, yaşlılar ziyaret edilirdi. Bunun gibi yapımıza uygun insani ve insanı mutlu edecek faaliyetlerde bulunurduk. Kapitalist dünya baskısına inatla biz bu geleneğimizi devam da ettiriyorduk, pandemi sürecine kadar. Covid-19 virüsünün hızla yayılması, ülkece insanların birbirinden uzak tutarak engellenebileceğini düşünüp karar vermiştik. O nedenle Hafta içi 08:00-18:00 çalışıp 19:00'da markete gidip, 20:00'da yemek yiyip 22:00'da uyumaya ve hafta sonu da evden çıkmama kararı aldık ülkece. Bu aldığımız karar biz garibanların psikolojisini bozmaktan başka işe de yaramadı. Israrla da diyorum ki son 1,5 yıldır herkes benim gibi yaşasaydı virüs kalmazdı.
1,5 yıldır evden çıkamıyoruz, doya doya yaşayıp deşarj olduğumuz bayramımız vardı, sokağa çıkma yasağından o da elimizden gitti.
Eski bayramlarımızı fırsat bilip, sevdiğimiz canımız ailemizle vakit geçirebiliyorduk, gülüp eğleniyorduk, birbirimizin deneyimlerini anlatma fırsatımız oluyordu, bilgi alışverişlerini menfaatsizce yapıyorduk. İhtiyacımız olan maneviyatımızı geliştiriyorduk.
Bayramlarda tatlı telaşlarımız vardı bizim, misafir trafiği arasında ikramlıkları düzenli sunma derdine düşerdik. Şıkır şıkır giyinir akrabalarımızı, dostlarımızı ziyarete giderdik. Meğer ne kadar kıymetliymiş değerlerimiz.
Dedelerin ve ninelerin çocuklarına ve torunlarına olan hasretlerini çekmekten yoruldular. 40-50 sene boyunca hayatlarını idame ettirebilmek için çalışıp hizmet etmişler karşılığında üç kuruş emekli maaşıyla yalnız karnını doyurduğundan evinden çıkamaz oldular. Durumları da böyle olunca çocukları iş için başka şehirlerde çalışmak zorunda kalmışlardır. Senede 2 defa yalnız bayramda, eğer gelini ve damadı başka memleketli değil ise senede 1 bayramda görür hale gelmişler. Artık ninelerimiz dedelerimiz kahır çekmekten yoruldular. Onlarda büyüklerinden öğrenip benimsedikleri değerleri kaybetmeye dayanamaz oldular.
Bizler kuzenlerimizle görüşemez olduk. Beraber yaptığımız akıl almaz çılgınlıklarımızı özledim. Yine hepimiz bir arada olsak eski bayramlarda ki gibi mükemmel kahkahalarımızı atacak enerjiyi bulurmuyuz? Sabahlara kadar oturup yine ben platonik aşklarımı anlatırken uykuya dalarmıyız? Kilo vermek için yürüyüş yaparken canımız tatlı istedi diye tatlıcıya oturup tatlı yermiyiz? Yaz akşamları klasiğimiz olan balkon fiskoslarını yaparmıyız? 😔 Biz bunları yılın hiç bir günü yapamazsak bayramda yapıyorduk, bayramımızı elimizden aldılar, hiç sesimizi çıkartamadık.
Pandemi elbet bir gün bitecek, peki biz eski geleneklerimizi yaşatabilecek miyiz. Halkta o istek kalmadı. İnsanlar işe severek gitmiyor, mecburiyetten gidiyor. Tembelliğin en üst seviyesinde bir kuşak geliyor peşimizden.
Biz dilimizi, kültürümüzü, değerlerimizi özgürce yaşamak istiyoruz.
ÖZGÜRLÜĞÜMÜZÜ KISITLAMAYIN !
ÇOCUĞUN ELİNDEN OYUNCAĞI ALIR GİBİ BAYRAMIMIZI ALDILAR !
0 Yorumlar